شما چگونه بچه ها را سر کلاس ساکت می کنید؟
توماس آمسترانگ تعریف می کند که سالها پیش در یک برنامه کمدی دیده است که معلمی برای ساکت کردن دانش آموزان با صدای بلند می گوید: بچّه ها! بچّه ها!
خفه شوید! کلاس ساکت می شود امّا لحظاتی بعد دوباره همان صحنه قبلی تکرار می شود و معلم باز می گوید: بچّه ها! بچّه ها! خفه شوید! معلم این کار را چند بار تکرار می کند تا اینکه سرانجام به بی نتیجه بودن تلاش هایش بطور تاسف بار (و خنده آوری) آشکارا پی برد.
دیدن این صحنه، اغلب موجب خنده معلمین می شود؛اما خود نیز عموماً دچار این مشکل شده اند .
از نقطه نظر هوش های چندگانه، صرفاً استفاده از کلمه ها برای آرام کردن کلاس (روش کلامی) کمترین تاثیر را در معطوف ساختن توجّه دانش آموزان خواهد داشت. زیرا درخواستها یا دستورهای زبانی معلمان ٬ اغلب در سخنان و بیانات زبانی دانش آموزان ناپدید می شوند و موجب می شوند آنها صدای معلم را از میان صداهای اطراف خودشان تشخیص ندهند و همین علت عدم توجه آنان به گفته های معلم است.
